hvar er sjálfsvirðing okkar ...

Fékk miður skemmtilegar fréttir núna í morgunsárið þegar minn fyrrverandi ákvað að það þyrfti að segja mér að systir hans og mágur væru nú að ganga í gegnum skilnað.  Hún pakkaði saman börnunum og fór frá kalli sínum sem situr miður sín heima og drekkir sorgum sínum.
Hef frá því ég hitti þau fyrst (fyrir rúmum 10 árum síðan) vitað að þau ættu langt frá því fullkomið samband, en hver á það?   Mér hefur fundist mikið til þess koma hvað þau hafa unnið vel úr sínum vandamálum hingað til og það veit þessi þarna uppi manna best hvað hann hefur á þau lagt í gegnum árin.

Þegar minn X hélt framhjá mér urðu systur hans svo reiðar út í hann að þær vildu eiginlega bara ekkert af honum vita og þótti mér nú dálítið vænt um það.   Þeim fannst þetta ekki sæma einstakling úr þeirra fjölskyldu en það jafnaði sig að sjálfsögðu hjá þeim öllum. 

Nú finnst mér þetta svo mikil hræsni því hún er víst búin að finna sér annan mann og búin að halda við hann um tíma.  Hún fór reyndar ekki til viðhaldsins, heldur flúði hún til pabba með börnin en nú er eiginmaðurinn heima að reyna að sætta sig við það sem hún hefur gert og vill fá þau öll til baka.
Skil það mætavel barnanna vegna, en andskotinn hafi það ef framhjáhald makans fær fólk ekki lengur til að sýna meiri sjálfsvirðingu en þetta. 

Ég er búin að heyra allt of mörg dæmi orðið um að fólk sætti sig við framhjáhald makans, bara að makinn komi heim yfir nóttina og bindist ekki tilfinningaböndum við annan en makann.
Er þetta ekki að verða svolítil bilun?  Eða er ég sú eina sem gæti ekki lifað með þessari hegðun ...